Blog Layout
Analoge fotografie
mei 12, 2020
Zeg eens eerlijk: hoeveel van je snel geschoten mobiele foto's van 10 jaar geleden bekijk je nog wel eens? Precies. Ik vond een nieuwe hobby om de schoonheid van foto's te herontdekken.
Wat zijn we toch #instacool met zijn allen. We leven prachtige levens en delen alles in ons leven waar we ons #instagood over voelen. Onze telefoons staan zó vol met #foodlife, #party en #fashion foto’s, dat we het overzicht gemakkelijk kwijtraken. Ik doe op een laag pitje gezellig mee met al die #hashtagheisa, maar besloot een tijdje terug om mijn kijk op fotografie wat te veranderen. Na een korte zoektocht vond ik dit pareltje van een analoge camera via Marktplaats, en sindsdien zijn we onafscheidelijk.
Het begon tijdens een vakantie. Ik liep door een prachtige stad en keek mijn ogen uit. Via het scherm van mijn telefoon.
Uiteraard genoot ik van mijn vakantie, maar bij thuiskomst was de hoeveelheid foto’s zo overdonderend, dat ik de hele serie op een harde schijf pleurde om deze vervolgens achterin de kast te deponeren. Enorm zonde van al die mooie momenten, uitzichten en gebouwen natuurlijk. Maar het uitzoeken was zóveel werk dat ik, op een enkele Instagrampost na, besloot om niets met de foto’s te doen. De massa’s aan foto’s die we tegenwoordig maken, overstijgen het hele doel van fotografie: momenten vastleggen en mooie herinneringen creëren. Kwantiteit lijkt het te winnen van kwaliteit.
Een tijdje speelde dit gebeuren door in mijn hoofd, en ik nam een besluit: in het vervolg gaat er een analoge camera mee. Na een paar wegwerpcamera’s te hebben versleten, ging ik over op het echte werk en schafte ik een Olympus Trip 35 aan.
Het was even wennen. Ik kan een museum vullen met overbelichte, te donkere of wazige foto’s en ik mis nog regelmatig het perfecte moment omdat ik vergeet om het rolletje door te draaien voor ik een foto maak.
Maar het heeft iets.
Dat moment waarop die “klik” klinkt, en je weet dat er vanaf dat moment ergens binnen in deze beauty een kiekje op jou zit te wachten. Het echt wachten op het juiste moment, in plaats van achteloos mijn telefoonscherm met mijn duim te beschieten onder het mom: “dan zit er sowieso wel een goede tussen”. Het maken van foto’s is weer een beleving. Eveneens het bekijken ervan. Mijn camera is soms net zo’n surprise-ei: je weet dat er iets leuks in zit, maar wat eruit komt is altijd een verrassing.
Laten we allemaal deze stap terug nemen. Laten we de wereld weer bekijken, in plaats van te #instagooden en te liken. En laten we met zijn allen blind worden van de ongelooflijk aanwezige flitser op dit heerlijke gevaarte.
Let’s go #backtoanalogue.
Met een goede tone of voice spreek je de juiste mensen aan. Maar wat is dat nu eigenlijk, die tone of voice? Ik leg het je uit en geef je gratis tips.
Ik kijk langs mijn moeder heen naar de okergele gordijnen die mijn vriend gisteren heeft opgehangen en bedenk me hoe gelukkig ik ben, terwijl ik een slok van de medium geprijsde rode wijn neem. Het verbaast me soms hoe makkelijk het is om met een persoon hele dagen, weken of zelfs maanden door te brengen zonder dat ik me ongemakkelijk voel, terwijl ik bij andere mensen al gedesoriënteerd een hoekje in kijk na een paar minuten durende conversatie. Met mijn vriend is het nooit ongemakkelijk geweest. Niet tijdens onze eerste date, onze geïmproviseerde tweede date, het voorstellen aan onze families. Alles voelde zo natuurlijk. Tot een bepaald punt denk je dat je alleen met jezelf in een ruimte zo comfortabel bent, tot je zo iemand ontmoet. “Er zijn twee soorten mensen”, zeg ik. Veel mensen zouden me nu aankijken met een ‘heb je weer zo’n filosofisch ingestelde wijndrinkster’-blik. Maar mijn moeder kijkt me onverstoord en vol interesse aan terwijl ik mijn zin afmaak. “Mensen die met zichzelf kunnen leven, en mensen die dat niet zouden kunnen.” Gevolgd door de vraag of zij met zichzelf zou kunnen leven. “Ja, natuurlijk”, zegt ze. “Ik ook”, zeg ik. “Ik ben benieuwd hoe waar onze overtuigingen zijn.” Iedereen heeft wel een standaard kroegvraag, toch? Dit is in elk geval die van mij. Het mooie: tot nu toe hebben meer mensen deze vraag met nee beantwoord dan met ja. Mensen die nee zeggen, snappen mensen die ja zeggen niet en vice versa. Argumenten als “Wanneer ik met mezelf leef, ken ik die persoon al door en door. Daar is niks nieuws en interessants meer aan”, nemen het op tegen de woorden van mijn moeder, mijzelf en nog een handjevol mensen: “Ik zou mezelf begrijpen, alles met mezelf kunnen delen en heerlijk onnozele en diepe onderwerpen bespreken waarover niemand anders het met mij wil hebben.” Mijn moeder en ik kijken elkaar aan, zien elkaar, halen onze schouders op en springen door op een volgend onderwerp. Later die avond hebben we het over introverte en extraverte mensen en dat wij waarschijnlijk meer intro- dan extravert zijn. In mijn hoofd ga ik de mensen af aan wie ik mijn kroegvraag heb voorgeschoteld en warempel: kamp ja is introvert en kamp nee is extravert. Deze gedachte deel ik en we vinden het beide erg interessant. Tot ik me bedenk dat ik veel te weinig mensen heb ondervraagd om deze conclusie te kunnen trekken. Tijd om de kroeg in te duiken, denk ik. Maar ja, we hebben te maken met een pandemie. Eentje die mensen – hoe ironisch – dwingt om erachter te komen hoe goed zij met zichzelf kunnen leven. Sinds het begin van deze crisis heb ik geen kroegneigingen gehad, tot op dit moment. Ik wil de kroeg weer in. Kroegvragen stellen. Mensen met alcohol op om me heen hebben, zodat zij openstaan voor het soort gesprekken dat ik met mezelf zou hebben als er een andere ik was. Want ik zou echt wel met mezelf kunnen leven. Toch?
Laatst overhandigde ik mijn visitekaartje aan een kennis die in de reclamebranche werkt. Er volgde een discussie over het nut ervan, en mooie verhalen over het wisselende gebruik van de kaartjes. In deze blog wil ik je meenemen in de wereld van visitekaartjes.
Stel: je wil een extra luxe lunch bestellen vanuit kantoor. Het eerste wat je dan waarschijnlijk doet, is het raadplegen van een van onze grootste hulpbronnen in het leven: Google. Je typt iets in als "Bakker Arnhem" of "Lunch bestellen Nijmegen". Bij deze zoekopdrachten zullen veel resultaten verschijnen, maar jij zult waarschijnlijk enkel de bovenste resultaten bekijken. Want wie scrolt er ooit nog door naar de tweede pagina? Bestaat die pagina überhaupt nog? (Ja, dat doet ie. Maar de tweede pagina van de zoekresultaten is een beetje als Schrödingers kat: als je iets niet ziet, bestaat het dan nog wel?) Na het zien van de eerste resultaten, heb je vaak immers al gevonden wat je zocht. De bakker bij jou op de hoek kan net zulke lekkere broodjes verkopen als de bakker die jij gevonden hebt, maar kwam wellicht niet naar boven in de zoekresultaten. Het resultaat: een heerlijke lunch van de bakker die "toevallig" de beste SEO-teksten heeft. De beste watte? Dit leg ik je graag uit.
Vandaag, op 11 mei 2020, is mijn broer jarig. Wij spraken ooit als kinderen af dat we in deze periode zeiden dat hij twee jaar ouder is. Ikzelf ben in augustus jarig. Nadat mijn verjaardag is geweest, is hij weer één jaar ouder. Zo kon hij even opscheppen met dat hij wel twee jaar ouder was, en kon ik de rest van het jaar mensen wijsmaken dat we maar een jaartje verschilden. Dus zoveel ouder en wijzer was hij nou ook weer niet. Mijn nu twee jaar oudere broer leerde mij zo'n 20 jaar geleden lezen en schrijven. Sindsdien is de pen niet meer uit mijn hand te slaan. Als kind schreef ik al boekjes in dubbelgevouwen en met prittstift aan elkaar geplakte A4'tjes. Hierna volgden artikelen in schoolkranten, gedichten- en verhalenwedstrijden, een studie communicatie, een bestuursjaar als secretaris en functies als communicatiemedewerker en content marketeer. Van schrijven krijg ik energie, en de kans deed zich voor om mijn eigen bedrijfje te starten. Iets waar ik al een tijdje over droomde. Vandaag liep ik het gebouw van de KVK uit, en belde direct mijn broer (die dus twee jaar ouder is). Gefeliciteeerd! Beetje rare tijd wel. Ja, maar wel lekker jarig. Toch nog familie zien op afstand. Leuk. Lekker taart eten. En doe mama de groetjes. Ohja, de startdatum van mijn schrijfbedrijfje is vandaag. Cadeautje! En nog bedankt hè, voor dat leren lezen en schrijven en zo. Best wel handig nu. Hij feliciteert mij en vraagt me nog even of ik niet op de fiets zit te bellen, want dat mag natuurlijk niet. Mijn lieve grote broer. Mijn eerste blog draag ik op aan mijn jarige broer. De broer die mij stiekem onder tafel trapte, aan mijn haren trok en me tackelde als niemand keek. Maar ook de broer die het altijd voor me opneemt, me steunt en mij hielp bij het leren van de dingen die belangrijk zijn in het leven. Zoals schrijven. Vanaf vandaag - de dag waarop het tweejarig verschil tussen mijn broer en mij weer ingaat - kun je bij mij terecht voor vele soorten teksten. Schrijf samen met mij eindelijk dat boek dat je altijd al wilde schrijven. Of huur mij in om jouw website van passende content te voorzien. Op mijn dienstenpagina lees je meer over wat ik jou te bieden heb. Met zo'n startdatum als deze kan het bijna niet meer misgaan. Pak dus gerust je telefoon, en geef me eens een belletje. Dan kunnen we het samen hebben over wat we voor elkaar kunnen betekenen. Heel graag tot ziens!
Over mij
Ik schrijf teksten voor iedereen met een verhaal. Dus ook voor jou. Meer over mij
Menu
© 2023 MetMeeske. Alle rechten voorbehouden.